Mensen schrik niet, dit is geen scheldwoord.
Kanker roept vaak negatieve associaties op, maar het zou soms ook wel eens helpend kunnen zijn. En in dat geval, maak er gebruik van! Wat ik bedoel ga ik proberen uit te leggen.
Laatst was “Beste zangers” voor KiKa, met reportages vanuit het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie (het Máxima) op tv. In menig ziekenhuis ben ik al geweest en allemaal hebben ze een soortgelijke, niet echt gezellige sfeer.
Met uitzondering van één ziekenhuis; het Máxima. Daar heb ik eerder een kijkje in de keuken mogen nemen.
Hoe bereid je je daarop voor…?
Staand voor de ingang, met toch wel enige drempelvrees, was mijn overheersende gedachte dat je daar nooit wilt zijn, maar dat het ook een plek van hoop kan zijn. Eenmaal over de drempel werd ik bijna van mijn sokken gereden door kindjes met hun kale bolletjes, vrolijk rondscheurend op hun infuuspaal-fietsjes door de centrale hal. Ik werd overdonderd door de reuring, vrolijkheid en levendigheid die er heerst.
Kinderen zijn daar met hun naasten en hun kanker, vasthoudend aan hoop en vertrouwen in medische deskundigheid en proberen er het beste van te maken. Het geeft je een gevoel van nederigheid, saamhorigheid en inzicht in wat écht belangrijk is. Als je niet weet hoe dat voelt, ga er eens een uur zitten en ervaar en voel. Zegt meer dan 1000 woorden.
Na de verkiezingsuitslag zag ik een fragment van een gesloten deur, waarachter waarschijnlijk de eerste verkenningen voor een mogelijke formatie gaan plaatsvinden. Een sombere, dichte deur. Een weinig uitnodigende omgeving als je het mij vraagt.
En wat is er nou juist nodig bij de komende verkenningen en formatie?
Nederigheid en saamhorigheid, waarbij streven naar samenwerking om het land te helpen. Dit vraagt geven en nemen en soms ook over eigen partij-ego’s heenstappen. Welke van bovenstaande settings is meer inspirerend en vormt een betere voedingsbodem voor een constructief resultaat? Inkoppertje toch?
Mijn voorstel aan Rob Jetten is om de gesprekken niet achter die gesloten deur te laten plaatsvinden, maar ga samen zitten in de openbare hal in het Máxima. Eventueel met een lintje erom tegen de luistervinken.
De lucht is doordrenkt van wat écht belangrijk is en wat er écht toe doet, de grootste ego’s worden klein en de gezamenlijke strijdbaarheid groeit… met ook nog ruimte voor een lach en vrolijkheid.
Mocht iemand (via via) connecties hebben met Rob Jetten, jat deze tip gerust en geef het aan hem door. En anders stuur hem maar naar mij, leg ik het met alle plezier uit.
Kleppervrouw
