Ergeren en klagen, wie doet het niet? Iedereen klaagt weleens vermoed ik. Maar waarom doen we het? Als het wat oplevert dan snap ik het. Maar doet dat het?
Nou laten we het eens uitzoeken…
Een vooraanstaand Nederlands softwarebedrijf verplicht je bij het “closen” van een deal de volgende 3 vragen te stellen (pin me niet vast op volgorde van importantie, maar zo is het wat makkelijker voor verderop):
- Is het goed voor jezelf?
- Is het goed voor het bedrijf?
- Is het goed voor de klant?
Indien op alle vragen een ja, dan zonder overleg een “go”. Indien op alles een nee dan een “no go” en in andere situaties dan overleg met je baas.
Als we dit nou eens projecteren op klagen:
Is het goed voor jou? Als het klagen jou goed doet, dan doen. Mijn oor te luister leggend in Horssen gaat het vaak over het weer, politiek, voetbal en tegenwoordig ook over windmolens. Helpt klagen hierover?
Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden over de uitkomst…
We lichten er even een actueel onderwerp uit.
Neem nou bijvoorbeeld de klachten bij het LAKS. De eindexamens zitten er weer op en man o man wat is er weer geklaagd. Als je met klagen de normering positief kunt beïnvloeden, dan snap ik het en is het goed voor jou en je medeleerlingen (aha mooi de tweede vraag ook beantwoord). Maar meestal gaat het over randzaken (geluidsoverlast, te warm, storend gedrag van anderen) en levert klagen je geen voordeel op. Sterker nog, ik denk vaak stop de tijd die je aan het klagen bent maar in het leren, dat levert meer op. Maar misschien is dit te kort door de bocht gedacht van mij, ik ben ook niet uit “protesteerhout” gesneden.
Nu hoeft klagen niet altijd een “materialistisch” voordeel te hebben. Als klagen je een blij gevoel geeft of het je oplucht, dat is natuurlijk ook hartstikke prima. Maar heb je wel eens iemand vrolijk gezien tijdens het klagen? Of dat de omgeving enthousiast wordt door het klagen van een ander (yes vraag 3 ook te pakken)? Ik moet de eerste nog tegenkomen…
Oftewel, meestal volgt op alle 3 de vragen een nee. En dat betekent een “no go” en toch doen we het…
Opmerkelijk hè?
En dan ook nog te bedenken dat ons brein zo werkt dat alles wat je aandacht geeft, groter wordt (tip van de dag; zie Erik Scherder, een vakman waar je ook direct vrolijk en energiek van wordt). Dus als je negatieve gedachtes (en klagen is dat) aandacht geeft, dan wordt het negatief denkvermogen versterkt en ga je het meer doen.
Daar tegenover, besteed je meer aandacht en tijd aan positieve gedachtes en dus minder tijd aan negatieve gedachtes… nou tel uit je winst. Zo heb ik wel eens gehoord (evidence based, geen idee) dat het met een lach op je gezicht niet lukt om aanhoudend negatief te denken. Probeer het gerust eens uit!
Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor pesten:
Wat levert het de pester op? De gepeste heeft er zeker geen profijt van, integendeel, is voor het leven getekend.
De omgeving van de gepeste, en ik denk ook van de pester vindt het vreselijk.
Bij kinderen snap ik het nog enigszins. Het brein ontwikkelt zich tot pak hem beet, half twintig. En dan met name het goed afwegingen kunnen maken en het empathisch vermogen komen erachteraan gehobbeld qua ontwikkeling, omdat dit zo complex qua aanleg is. Oftewel jongeren zijn tot het brein klaar is, onbewust onbekwaam in het zich kunnen verplaatsen in een ander en kunnen overzien wat hun gedrag met die ander doet. Hiermee is misschien ook wel (deels) verklaard waarom pubers denken dat de hele wereld om hen draait en ze pas later steeds meer “toerekeningsvatbaar” worden…
Dat maakt ook dat wanneer eenmaal volwassen (lees: uitgerijpt brein), de meeste pesters het vreselijk vinden wat ze ooit gedaan hebben.
Oké, nog een favoriet van mij:
Je wordt niet groter door op een ander te gaan staan.
Zo, bij deze weer genoeg gepredikt en gefilosofeerd, anders kost het de Klep wel heel veel papier of past hij niet meer door de brievenbus bij deze en gene.
De volgende keer zal ik het korter proberen te houden met weer een luchtiger onderwerp.
De Kleppervrouw
P.s. ben benieuwd of er minder geklaagd gaat worden in Horssen.
