Half juni hebben we een midweek met een groep senioren op de Veluwe gefietst. We bivakkeerden in Scherpenzeel. Het was voor de tiende keer dat we op stap waren. Tweede lustrum dus.
Dankzij het droge weer, de wind en de wisselende temperaturen hebben we bijna de geplande kilometers kunnen fietsen. We vertrokken iets later dan afgesproken, omdat iemand zo nodig wat enveloppen hier en daar moest afgeven. Ook stak bij een van ons een professionele pomp uit de fietstas. Dat beloofde niet veel goeds. Wonderlijk genoeg was het leeglopen van de achterband onvoorspelbaar.
Prins Johan Friso
Op een van de dagen hebben we het graf van prins Johan Friso bezocht. Het ligt op de begraafplaats van de Stulpkerk in Lage Vuursche. Kasteel Drakensteyn, waar prinses Beatrix woont, grenst aan dit kerkhof. Zij bezoekt regelmatig het graf. De man die het kerkhof onderhoudt: “Zij is de moeder die hem onder haar ziel heeft gedragen. Als moeder is het fijn om een lijfelijke plek dichtbij te hebben om hem te koesteren”.
In al zijn eenvoud maakt het graf een serene indruk.
Per mobiel het bericht dat Piet de kolenboer is overleden. Mooie mens!
Tabee Bandoeng
Een dagje naar Radio Kootwijk heeft het aantal gefietste kilometers per dag flink opgeschroefd. Hallo Bandoeng, moedertje hier ben ik van Willy Derbie (1926) heeft met dit radiostation te maken. Nederland wilde in die jaren een telegrafische verbinding met onze kolonie Indonesië. Daarom werd er op de Veluwe een flink stuk grond kaal en vlak gemaakt door werkeloze Amsterdammers. Er werd een monumentaal gebouw in het midden gezet. Daar omheen vijf hoge masten en ingegraven koperen draden, die alles met elkaar verbonden. Deze techniek was nodig om via de lange golf de verbinding met Indonesië tot stand te brengen.
Toen het gebouw in 1929 klaar was, kon een en ander via de korte golf veel eenvoudiger. Eigenlijk loopt het met Radio Kootwijk slecht af. Het imposante gebouw staat er nog. Er worden feesten en congressen door grote bedrijven gehouden.
En het is op aanvraag ook te bezichtigen. Ook het lied Hallo Bandoeng eindigt dramatisch: moeder overlijdt op het einde van het lied na het horen van de stem van haar kleinzoon.
Antonius Abt
Het kerkbestuur is uitleg komen geven over de sluiting van de kerk in ons dorp. Wie had gehoopt op transparantie is van een koude kermis thuisgekomen. De leiding van de katholieke kerk is al 2000 jaar niet transparant geweest. Zij heeft geen enkele traditie in het openlijk bespreken van zaken. Nu in Horssen dus niet anders. Eerst zijn we eeuwenlang bang gemaakt met de hel en het vagevuur, met doodzonde en kleinere vergrijpen. Wat hebben we ons best gedaan om in de hemel te komen: bidden, aflaten verdienen, geld geven. Van de armoede die we leden, bleef er nog altijd wat voor de pastoor over.
De tijd is veranderd. De gelovigen zijn mondig geworden, laten zich niet meer bang maken, gebruiken hun eigen verstand. Zien wat er in de leiding van de kerk steeds maar is mis gegaan. Ervaren dat we ook op andere manieren kunnen leven zoals Jezus Christus ons heeft voorgedaan.
Uiteindelijk heeft Rome de trend ingezet om de afvallige Nederlandse kerkprovincie te gaan zuiveren van ongewenste invloeden. Die zuivering heeft ons de kerk uitgejaagd. Benoemingen van onverdraagzame kardinalen, bisschoppen en pastoors hebben aan deze onherroepelijke afslanking bijgedragen. Ik laat me door hen geen schuldbewustzijn aanpraten. Mij niet gezien op die vergaderingen van het kerkbestuur. De parochianen hoeven op geen enkele transparantie te rekenen. Neem afscheid van de kerk! De ziel van de kerk is niet het gebouw, maar dat zijn wij: de mensen. Dat zijn wij met ons geloof in Christus. God allemachtig nog aan toe, daar kunnen de Dekkersen en Hermansen van deze wereld niets aan veranderen.
We zullen een lange tijd rouwen. Dat zal niet snel gaan, want elke dag worden we met het gebouw geconfronteerd. Helaas is het een vechtscheiding. Ik had graag gezien dat het kerkbestuur daar met wat meer empathie mee was omgegaan. Een kerk laat zich kisten: die laat zich inpakken en verkopen.
Ik kan ook juist leven zonder pastoor. En ik laat me niet kisten.
Gecondoleerd met het verlies, Horssenaren. Bewaar al die mooie herinneringen die je in de kerk als geloofsgemeenschap hebt meegemaakt.
Mijn laatste mooie herinnering: de uitvaart van Piet!
Afscheid van de tiende fiets”week”
Op vrijdagmiddag om 5 uur kwamen we gezond weer thuis. We hebben onze grote “roergangers” Jo en Mien uitgezwaaid als drijvende krachten achter deze gezellige en gezonde activiteit.
Bungalow regelen, routes uitzetten, digitaal bij de tijd blijven, dagelijks de weg wijzen, boodschappen doen en vooral ook rustig blijven. Dit echtpaar kan dat allemaal tegelijk, als ideaal complementair stel! Dank voor al dat goeds in het voorbije decennium.
Volgend jaar gaan wat “broekies” de kar trekken. Die zien er als een Berg tegenop. Logisch!
