Mijn hemel. wat klinkt dat somber, zul je zeggen. Het tegenovergestelde is bedoeld, lezer. Stilte: wie heeft dat niet als adembenemend ervaren in een verlaten natuurgebied, pakweg midden Spanje of, korter bij, een eendenkooi nabij Appeltern? En duisternis het zelfde: wie zat wel eens bij het Goor of een verder weg gelegen natuurgebied, pakweg Fort Sint Andries nabij Heerewaarden na zonsondergang? Misschien wel in al die donkerte vuurvliegjes mogen zien, rond mijn boerderij al zo verschrikkelijk lang geleden voor het laatst.
Onze woonomgeving raakt jaar na jaar jammer genoeg, maar niet onvermijdelijk, verpest door vervuiling van licht en geluid. Dat ervaren en weten we allemaal. En dat komt bovenop die andere ellende, van bodemvergiftiging door platspuiterijen met landbouwgif waardoor vogels, vissen, vlinders en andere prachtdieren en diertjes geen kans meer zien om hier te huizen, wat verschrikkelijk. Ik ben gelukkig de enige niet die meent dat het roer radicaal om kan. Kan best. Zonder veel gemauw. Sommige boeren, bijvoorbeeld, bewijzen dat al. Maar het dient door te gaan, verder de goeie kant uit. Is niet te lastig. Zelf doe ik er ook aan mee, met steeds meer andere welwillende miense uit ons dorp en omstreken. Zo hoort het. De beloning van dat andere beleid zie je vanzelf over jaren, helaas niet van de ene op de andere dag: de natuur, ook de onze, werkt langzaam: geduld is een echt goede zaak. Maar hou alles rond on heen maar geduldig en goed in de gaten: je zult als het goed is beloond worden, wandelaar!
Miense, je weet van mijn afkeer van overgeluid en aanverwante hinder. Ga ik niet herhalen dus/ Stilte is zo immens bevredigend, gelukkig stemmend. Lawaai, of dat van onopgevoede keffers of van opgefokte motoren is, dat is en blijft ergerniswekkend en ongewenst, niet dan? Graag wens ik ons dorp toe om in dezen opnieuw een parel te zijn van Maas & Waal. Een streekjuweel van sfeervolle rust en schoonheid in alle opzichten.
Piet Vos
