Na enkele decennia competitievoetballen vond ik het na dit seizoen wel welletjes. Rondom me heen hoor ik geluiden dat ik nog wel even mee kan maar heb besloten de eer aan mezelf te houden door op dit moment te stoppen zodat ik een mogelijk kampioenschap niet in de weg sta (grapje!).
Deze laatste wedstrijd stond gepland op 5 juni. Op het Pinkstervaria, 1e Pinksterdag vroeg ik een teamgenoot nog tegen wie we deze laatste wedstrijd moesten spelen. ‘Blauw-Wit’, was zijn antwoord. Zo toog ik op 2e Pinksterdag met mijn tas naar het sportpark. Half 10 aanwezig, spelen om 10 uur. Op het sportpark trof ik alleen coach Harrie aan. Maar toen er om tien over half tien nog geen teamgenoten op waren opgedoken, Pinkstervaria zou natuurlijk in sommige gevallen debet aan deze verlating kunnen zijn en geen tegenstanders, werd ik toch wel wat ongerust. ‘Harrie, waar blijven de spelers?’ ‘Maak je niet ongerust, die komen zo dadelijk vanzelf, de tegenstanders komen wat later’, was zijn ‘geruststellende’ antwoord. Om tien uur nog geen tegenstander, de thuisfluiter was al wel gearriveerd.
Langzaamaan begonnen teamgenoten binnen te druppelen. En het werden er steeds meer. Hier kon je wel twee elftallen mee maken. En laat dat nou precies de bedoeling zijn. De tegenstander had afgezegd waarop Harrie had besloten om dan maar een onderlinge wedstrijd als afsluiting van mijn ‘carrière’ te regelen. Hiertoe had ie een appje uitgedaan in onze groepsapp, waar ik een week ervoor uit werd geknikkerd, met de oproep om op te komen dagen zodat we deze onderlinge wedstijd konden spelen. En daar werd grif gehoor aan gegeven. Twee elftallen met ieder team, drie reservespelers, twee vlaggers en dan ook nog een tiental toeschouwers. Onder de spelers, spelers die eigenlijk al niet meer speelden, geblesseerden, chronisch afwezigen, een Oekraïner en een Roemeen. In deze toeloop miste de scheids zijn zoon terwijl die wel had gezegd te zullen komen.
Harrie deelde de twee elftallen in en wij doken de kleedkamers in. Ik zat naast de welbekende krullenbol die op enig moment een telefoontje kreeg van zijn pa, waar ie was. De scheids was naar huis gefietst om zijn zoon uit de nest te bellen terwijl die al in de kleedkamer zat.
In deze wedstrijd zonder scheenbeschermers, werden door de scheids toch enkele fikse overtredingen geconstateerd. De eerste had tot gevolg dat ik een penalty mocht nemen, en natuurlijk scoren. Bij de tweede werd mij een rode kaart aangenaaid door een speler die geen ‘schwalbe’ uitvoerde maar eerder een stervende zwaan.
Met een persoonlijk handje en een vriendelijk woordje werd ik met fakkels van het veld geleid en mocht ik de rest van de wedstrijd in de dug-out uitzitten.
Onder een erehaag van alle spelers, verliet ik het veld naar de kleedkamer. Was voor sommige aanwezigen een emotioneel moment, snik.
Na de wedstrijd, goed gebruik, broodje bal. Het feest kon beginnen. Terwijl ik die bal aan het verorberen ben komen ook de overige spelers de kantine in. Allemaal gekleed in een T-shirt met voorop een ‘Gerritje’. Deze benaming is gegeven aan een pitcher die tot de rand toe is afgevuld met dat heerlijke gerstennat. Omdat ik de ‘uitvinder’ daarvan schijn te wezen is die naar mij vernoemd. Ik kreeg eenzelfde shirt aangeboden dat ik ter plekke moest aantrekken. Nu kon het feest beginnen met zo’n 30 spelers rond de tafel. Maar dat was nog niet alles. Peter gaf nog een sublieme ‘roast’ te berde waarin enkele hoogtepunten uit mijn voetbalverleden werden gememoreerd. Het feest kon beginnen. Echter er was nog een verassing. Ik kreeg een gegraveerde pitcher aangeboden en op de prijslijst werd naast; Pitcher een / Gerritje geplaatst. Het feest kan beginnen.
Maar na enige tijd komt onze geblesseerde keeper met een vrachtwagen het terrein op gereden. Het is duidelijk, we gaan een rondje rijden. Met een tussenstop bij de Buurtsuper om de nodige vloeibare proviand in te slaan, vervolgen we onze weg en eindigen weer bij de kantine. Kan nou dan eindelijk het feest beginnen!?
Ja, het feest begon. Ondanks de Bergharense kermis bleven veel spelers zitten totdat het licht uit ging. En dat had niet eens met de zon te maken.
Bij deze bedank ik alle mensen die hebben bijgedragen aan dit onvergetelijke afscheid. Jullie weten dat ik niet van al die poespas houd. Maar ik vond het PRACHTIG!
Maar ga ik nou zitten niksen ? Nee, wij willen een groep mensen verzamelen om structureel op zondagochtend onderling een partijtje te voetballen. En als daar animo voor is, ook op de donderdagavond. Dus wil je hier aan deelnemen of ken je mensen die hier aan deel zouden willen nemen, stuur dan een mailtje naar:
REPPER
