Ter herinnering aan het bombardement van Rotterdam op 14 mei 1940, staat in die stad een reusachtig bronzen beeld van Zatkin. Het heeft de bijnaam “Jan Gat” omdat er, net als in de stad, op de plaats van het hart een groot gat zit. In mijn jeugd kwam ik er vaak langs en de symboliek maakte indruk op me.
Na bijna 20 jaar een “Horssense mins, maar nog ginnen echte” voel ik het vertrek van Helly Fransen en Frans van Beuningen toch als een lege plek in het sociale hart van Horssen. De Fransen en de van Beuningens vormden van oudsher met hun uitgebreide families een belangrijke kern. Helly’s vader Theo had drie broers, Joke, Cor en Hendrik en vijf zussen Nolda, Tony, Anny, Riek en Gerda. Daarvan zijn er nog slechts drie in leven. Aan moeders kant waren er zes ooms en tantes, maar alleen ”ons mam” leeft nog. Ze woont in een verpleeghuis te Ewijk. In de kapsalon waar Helly ruim 37 jaar geknipt heeft, had haar vader ooit een spaarbank. Het hele spul is toen overgegaan naar Hans van Elk van de regiobank. Nu is de kapsalon inventaris overgegaan naar Cindy van Summeren op de Polenkamp. Gelukkig maar, want ik heb vastgesteld dat in de vele leeglopende dorpen in Frankrijk de kapsalons de allerlaatste zijn die vertrekken. In Horssen is de krimp nog niet zo beroerd en wordt er nog volop geknipt, zoals door Bets van Run (zus van Jan), door Marlies Smulders en sinds kort ook door Miranda van de Broek.
En toch mis ik iedere keer als ik d’r langs fiets de vrolijke zwaai van Helly. Ze heeft mij nooit geknipt, maar wij maakten toch wel duk een babbeltje. Helly “mot altêd proate” anders gaat ze dood. Na Piet van Sunten was Helly onze gids in familierelaties, zo van: “Die is er een van die, wiitewel”. Eigenlijk was er helemaal geen Klep nodig want Helly wist alles over het dorp en had altijd het laatste “neies”.
Maar vergeet de rol van Frans niet in het sociale centrum. Ooit vormde hij vele jaren samen met vriend Jos Fransen (uit de andere tak van Thijs, Karel, Gert en Henk) een duo tonnetjespraters op carnaval. Frans was in het bestuur van De Streupers vele vele jaren de grote kleine man achter de schermen. Samen met Merijn en Peter Pardoel trok hij de creatieve kar voor de prinsenact en was hij de floormanager voor de 50plus avond. Maar Frans is er mee gestopt. ‘t Is lang genoeg geweest en tijd voor een volgende generatie.
Eerlijk gezegd snap ik niet hoe deze door en door Horssense mensen zo maar opeens naar Druten kunnen gaan om in een appartement te gaan zitten. OK, "t is grôt zat” zegt Helly en “kei makkelijk” in het onderhoud. Geen tuin en geen schuur. De rug van Frans houdt helemaal niet van tuinieren. Hij zit liever in Maasbommel aan de boot te prutsen. De boot is alles. De hele zomer gaan ze er elk weekend mee weg. Die weekenden zijn nu zonder Kapsalon een dag langer. In een haventje bij Mook, Gorrichem of Dordrecht is het altijd gezellig, want met andere bootmensen heb je altijd iets om over te praten.
Ook in de winter zonder boot verveelt Helly zich geen moment. Ze doet drie dagen in de week wandelen en fietsen met Dex, de kleine van Martijn en Marrit, en gaat de andere dagen op de fiets naar “ons mam” in Ewijk. “Jammer dat ons mam dat na vijf minuten alweer vergeten is, maar ze is toch altijd blij als ik kom.” En dan komt ze natuurlijk nog zingen bij Continue en komen ze zeker kijken bij De streupers. Ze hebben het dus best naar de zin, al zullen ze in Druten nooit die contacten krijgen die ze in Horssen hadden. “Ach je proat natuurlijk wel, maar ‘t is toch anders. ‘t Is niet eigen hè”. Dat het anders is vinden ook de buren. Buurman Henk kon wel janken, Jolanda mist de aanloop, Jos en Mary vinden het maar niks, helemaal nu ook Ben en Wilma zijn vertrokken en zo kan ik nog wel een rijtje Hoogroeiers opnoemen die het maar raar vinden. We hopen natuurlijk dat we snel met de nieuwe bewoners een leuk contact krijgen en wellicht willen die zich eens in De Klep voorstellen.
Voorlopig is er een “grôt gat” geslagen in het sociale hart van de buurt, maar we wensen Helly en Frans toch een heel fijne tijd in hun nieuwe stekkie boven Rick Sport.
