Gelukkig, het is alweer mei. We laten de koude regendagen achter ons en we kunnen ons weer helemaal richten op mooi weer. En vooral op al die uitgestelde feestjes van het afgelopen anderhalf coronajaar. Er worden al volop plannen gesmeed en uit voorzichtigheid worden de feestjes over de zomervakantie heen getild. Dat gaat nog wat worden, eind augustus en september. De 16-, 18-, 21-, 30-, 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- en 100-jarigen van vorig jaar en dit jaar gaan een feestje geven en de 12 ½-, 25-, 40-, 50-jarige bruiloften, pensioenen, jubilea en noem maar op, moeten gevierd worden. En daar tussendoor ook nog allerlei concerten en optredens, het kan niet op.
Twan gaat het met zijn Heerlijkheden druk krijgen. Om dit bij te benen betekent dit minimaal drie feestjes in een weekend en wil je zeker zijn dat je vrienden en familie naar jouw feestje komen dan zal je ook op doordeweekse dagen door moeten feesten. Met al dat thuiswerken maakt dat niet zoveel uit. Je zegt gewoon dat de camera van je laptop stuk is en er is geen hond die opmerkt dat je met een onvervalste kater aan het ZOOM-en bent. Misschien dat het verstandig is om ook je microfoon op ’mute’ te zetten zodat niemand je onverstaanbare gebrabbel opmerkt.
Maar zover is het helaas nog niet. Bram en Wim moeten nog heel wat mensen overtuigen om toch vooral hun prikje te komen halen. Bang gemaakt door de media, het totaal onnavolgbare vaccinatiebeleid, en daarbij nog uitlatingen van diverse ‘specialisten’ om vooral iets wel of niet te doen, helpen nou niet echt om voldoende groepsimmuniteit te krijgen. Zodat we in juli, echt vrij van maartregelen, weer met zijn allen bij iemand in de tuin kunnen bbq-en en elkaar om de nek kunnen hangen. Wanneer je dit leest heb ik net mijn eerste prik gehad. Over een week of 10-12 nog een keer en ik kan me in het feestgedruis storten. Dat is medio-eind augustus. Op tijd voor de Horssense kermis! Wout en Jos, werk aan de winkel!
Ik hoop ook dat dan het voetballen weer kan starten. Jan van de Berg loopt op dit moment, met zijn ziel onder de arm, mijn huis voorbij. Voor corona was deze topvrijwilliger minimaal vijf dagen per week op het voetbalterrein te vinden. Nu, gedwongen werkeloos. En Ben, topvrijwilliger twee, wordt nu gedwongen lijn te trekken, iets wat niet in zijn aard ligt want voor corona was ie wekelijks bezig om lijnen te trekken.
De voetbalkantine staat er verlaten bij. Als de velden weer bespeeld mogen worden, hoop ik dat deze haar deuren weer mag openen. Terug naar het oude normaal: De, altijd zelfde, Hollandstalige muziek, die in de derde helft, door de boxen schalt: Jantje met zijn bosje rode rozen, nog steeds niet verwelkt. Koos die voor de duizendste keer een foto verscheurt en André die nog steeds staat te vliegeren. Genietend van een welverdiend biertje en een overheerlijke gehaktbal. Ik heb er zin in maar dat zal nog wat worden om dat tussen de feesten door, allemaal ingepland te krijgen.
Om alvast te wennen aan wat komen gaat lijkt het me goed om daar op te anticiperen: Harrie, gooi het terras bij de kantine open. Lia, open het Horstterras!
Repper
