Onze Repper schrijft in deze Klep over zwaar overspannen knoopjes vanwege het in onze woning opgesloten zitten met te weinig beweging en te veel snoep. Nou, het zijn niet alleen de knoopjes. De in zwang geraakte stiletto naaldhakken moeten tegenwoordig wel van een ongelofelijke sterkte zijn om de toegenomen spanningen door de combinatie van eenzame opsluiting en welvaart nog te kunnen verdragen. Te veel spanning is voor niemand goed of het nu komt door te veel kilo’s of door gekmakende blagen die niet naar de opvang kunnen.
Maar het wordt pas echt vervelend als die spanning geheel vanuit jezelf komt. Vanuit je diepste ik omdat je denkt dat je er niet uitziet. Volgens Repper gaan veel dames gebukt onder hun eigen uiterlijk en wordt dit nog verergerd doordat er geen neie klere geshopt kunnen worden. Ik betwijfel of dit een juiste analyse is, want de hoeveelheid pakjes die door de webwinkels bezorgd wordt en ook weer teruggestuurd, komt heel aardig in de buurt van de hoeveelheid jurkjes die in een winkel uit een rek gepakt en weer teruggehangen worden.
Mij is juist opgevallen dat de metamorfose van het uiterlijk zich bij de dames verplaatst van de jurk, trui en blouse naar het gelaat. Allereerst lijkt het alsof de dames om de spanning op de knoopjes te vermijden, steeds vaker de knoopjes maar helemaal weglaten zodat de spanning zich verplaatst naar de mannen. De meeste mannen willen graag naar dergelijke spannende ontknopingen kijken. Maar pas op mannenbroeders, je mag daar niet te geboeid naar kijken en ook weer niet te vluchtig. Het één zou seksistisch zijn en het ander een belediging. Als man kun je die neiging maar beter onderdrukken en kijk je, jezelf vermannend, naar het gelaat, hoewel dat ook bloedlink kan zijn. De ogen, hoe mooi ze ook kunnen zijn, mag je slechts heel kort ontmoeten. 
Balkenende is daar ooit publiekelijk voor gestraft toen hij gebiologeerd werd door de ogen van Mariëlle Tweebeeke. Dat doordringende oogcontact mag alleen als je nog puber bent en elkaar wederzijds wilt hypnotiseren. Dat deden we vroeger in bus of tram toen er nog geen datingsites bestonden. Maar de tijden zijn veranderd dus als de blik niet beantwoord wordt, is mijn advies aan alle jongens en meisjes er onmiddellijk mee te stoppen.
Om de impuls tot oogcontact te onderdrukken worden wij mannen tegenwoordig geholpen doordat er rondom de ogen allerlei spannende dingen gebeuren die de aandacht afleiden. Zwarte strepen er onder, zwarte strepen met extra wimpers er boven en impressionistische schilderwerkjes op de oogleden met pasteltinten die uitstralen naar de slapen. Je moet er natuurlijk wel van houden en dames houden er volgens mij meer van dan heren, maar dat zou kunnen komen doordat ze het zelf niet zien.
Alsof deze afleidingsmaneuvers nog niet genoeg zijn, is er nog een nieuwe metamorfose in zwang gekomen. 
Daarbij worden de echte wenkbrauwen vervangen door twee strak geschilderde strepen. Jammer als je het mij vraagt, want wenkbrauwen spreken een duidelijke taal. Vaak zeggen ze meer dan de woorden die uit de bijbehorende mond komen en, althans de echte wenkbrauwen, liegen ook niet. Waarom doen de dames dit? Misschien worden wij mannen door die nietszeggende kunststreepjes op een glad gebotoxt voorhoofd gedwongen dan toch maar naar die woordenvloed te luisteren. Zou kunnen maar blijft jammer.
Maar het kan nog erger, nog veel erger. Het oogverblindende signaalrood dat sommige dames op de lippen smeren, en dat tijdens het praten lijkt te knipperen als een brandalarm, slaat alles. Wat daar de bedoeling van is vergt veel uitleg over de biologie van signalen. 
Is het afweer tegen ongewenste toenadering, zoals bij de vuurbuikpad? Lijkt logisch omdat elke man abrupt op de rem zal trappen als ware het een stoplicht. Of is het, zoals de bioloog Desmond Morris beweert, een mimicry van een ander vrouwelijk orgaan waarvan de vertoning volstrekt taboe is. Stoplicht of red light, wie zal het zeggen?
Overigens kun je je ook afvragen waarom sommige mannen hun kop zo kaalscheren dat het een fallus lijkt en zoveel tattoos op hun lijf laten aanbrengen, dat het lijkt alsof ze altijd hetzelfde bloemetjesjurkje dragen. Daar valt weinig voor en veel over te zeggen maar daar moeten we het een andere keer maar eens met elkaar over hebben.
Doctor Anders
