De eenzame opsluiting waaraan ik net als iedereen gehoor moet geven, heeft me tot nu toe geen moment gestoord. Ik heb dan ook grote moeite om mee te voelen met al die mensen die ernaar smachten om een terrasje te kunnen pakken en smeken om te mogen worden bevrijd en niet kunnen wachten om iedereen weer te gaan knuffelen. Natuurlijk mis ik de biljarttafel en het zwembad, maar geen moment heb ik er wakker van gelegen dat er een duizendtal evenementen niet doorging. Dat mijn vrouw al een jaar lang in dezelfde mode als vorig jaar rondloopt stoort me totaal niet. Het is triest voor al die mensen die voor hun inkomen afhankelijk zijn van onze luxepopperij, maar persoonlijk heb ik niet te klagen. Kennelijk ben ik anders of ik leef aan de andere kant van een diepe generatiekloof.
Ik las een paar boeken die al jaren op me lagen te wachten. Op de laptop verwerk ik dagelijks een vijftal digitale kranten, ik luister praatprogramma’s en kijk documentaires op TV. We spendeerden diverse avonden aan het volgen van de Impeachment van Donald Trump op CNN, en we stelden orde op zaken in onze computers die volgelopen waren met duizenden achterhaalde berichten en niet gearchiveerde foto’s. Net als velen maakten we dagelijks een lekkere wandeling of fietstocht in de buurt en leefden we ons uit in de keuken met experimentele recepten. Ik schreef een serie columns over klimaatkantelingen voor Duurzaamnieuws.nl en ruimde op zoek naar een schroevendraaier en passant de schuur op.
Maar kennelijk geldt die luxe niet voor iedereen zodat een aantal met spandoeken, knuppels en gehuld in capuchon meende ten strijde te moeten trekken tegen de avondklok. In de kranten van de afgelopen weken stonden tientallen ingezonden brieven met scherpe veroordelingen van deze avondklokreltrappers. Ik keur ze ook niet goed, maar anders dan Rutte en de meeste briefschrijvers zou ik wel eens willen weten welk diepliggend sociologisch en massapsychologisch proces hier bij deze jeugd in godsnaam aan ten grondslag ligt. Terwijl deze generatie geen LPs of CDs meer met geld uit hun spaarpotjes hoeft te kopen om muziek te kunnen draaien omdat ze alles inclusief duizenden speelfilms voor een habbekrats kunnen downloaden, en verder bijna 100 % van hun tijd online zijn met hun lotgenoten, vervelen ze zich en missen ze volgens zeggen sociale contacten. Waarschijnlijk heeft geen van hen ooit een boek gelezen en zeker niet “Het achterhuis” van Anne Frank. Men heeft kennelijk ontdekt dat online ook niet alles is en dat zoomen heel saai is omdat je niet kunt keet schoppen. De jeugd wil chillen en als ze niet meer kunnen chillen krijgen ze een burn-out of worden zelfs suïcidaal. Ik bedenk dit niet, het staat allemaal in de krant.
En toen kwam daar opeens een bak sneeuw uit de lucht vallen en lag er ijs. Heel even kon er niet alleen geschaatst worden maar ook bij schitterend winterweer op het ijs gechild. Ik zag een dag later sporen waarvan ik denk dat die tijdens het chillen zijn achtergelaten (in Druten).
Intussen is de sneeuw gesmolten en staan buiten sneeuwklokjes en fleurige krokussen te bloeien zodat ik graag naar buiten kijk. Gelukkig hebben wij een grote tuin, want vanwege de vreselijke vergruizing die de laatste jaren heeft toegeslagen is er in de rest van het dorp haast geen sprietje groen meer tussen al dat zwarte, witte of grijze gruis te vinden. In onze groene oase loopt daarentegen van alles uit.
Er lopen sinds enige tijd ook weer kippen vrij uit. Vroeger dacht ik dat kippen wel zo’n beetje de stomste beesten zijn die Onze Lieve Heer heeft bedacht. Sinds we een toompje van een wat deftiger ras hebben, denk ik daar anders over. Het zijn net mensen!
Uit angst voor de steenmarter die, op basis van sporen in de sneeuw, nog steeds ‘s nachts door ons dorp sluipt, hanteren wij een avondklok en brengt mijn vrouw elke avond voor het donker de kippen naar bed. Voor ze op stok gaan speelt zich dan enig elleboogwerk af om volgens de juiste pikorde de hoogste positie in het hok te kunnen bezetten en kunnen we ondanks veel gedrang zien dat de haan dit toch bijna altijd wint. De vier vrouwen zijn stapelgek op tabaksnuiven en draaien met hun kont in het rond door de tabaksbladeren in de leghokjes om hun ei kwijt te raken. Omdat ze zoals alle vrouwelijke dieren altijd maar weer nieuwe kindjes willen, laten ze, weliswaar met wat MeToo-gepruttel, toe dat het heerschap hen om beurten een vlugge maar indringende beurt geeft. De natuur moet z’n loop hebben. Wij halen de eitjes natuurlijk dagelijks weg, zodat hun aandrang niet stopt en er ook geen woningnood ontstaat.
In de ochtend heffen we de lockdown weer op en maken we het hok weer open. Het haantje komt vaak als de voorste naar buiten, laat dan vervolgens de dames netjes voorgaan, telt tot vier en sluit zich dan met opgestoken veren bij de groep aan alsof hij prins carnaval zelf is. Eenmaal in de wei houdt hij met fier opgeheven hoofd zijn harem voortdurend in het oog. Vliegt er een buizerd over dan geeft hij een teken zodat het hele spul razendsnel naar een schuilhut vlucht. Dat is een verlaten schuurtje achterin de tuin, waar verder niets bijzonders te vinden is. Het is een soort coole darkroom en vaak zitten ze daar urenlang met z’n allen te rommelen zodat ik me afvraag wat ze uitvogelen. Van chillen kan geen sprake zijn, want er liggen geen lege flessen. De Vlaamse betekenis van het woordje vogelen lijkt mij het meest van toepassing.
Hun sociale orde is eigenlijk heel voorbeeldig. Op zo’n stelletje trouwe volgelingen met groot respect voor de leidinggevende snoeshaan zou Rutte stik jaloers zijn. Met hun poten klauwen ze wel steentjes uit de grond los, maar ze gaan er niet mee gooien en schoppen geen rellen.
Eén van die vier vrouwen is trouwens wel een aparte. Of het ligt aan haar gebrekkige ruimtelijk inzicht, aan kippigheid dus, of gewoon aan een aangeboren ongehoorzaamheid, weet ik niet. Maar het is er eentje die vreemd gaat. Niet wat u denkt, want er is geen andere meneer, maar ze scheidt zich bewust van de rest af om op enige afstand stiekem naar kostbare kleinigheden te zoeken. Zo een die elke schoenenwinkel in en uitloopt en voor elke juwelierszaak blijft hangen als ze een nieuwe jurk zoekt, terwijl manlief staat te wachten. Deze meneer weet overigens wel hoe hij dit type tot de orde moet roepen. Kop omlaag en staart omhoog alsof hij een hele dikke worm heeft gevat en met een sprint, waar Max Verstappen een puntje aan zou kunnen zuigen, komt ze kijken alsof hij deze worm speciaal voor Valentijnsdag voor haar heeft gepakt.
Kortom het is een mooi stel en inderdaad kippen zijn net mensen, in ieder geval geloof ik ze beter te begrijpen dan de avondklokrelschoppers.
Doctor Anders
