Toen ik klein was, simpel gezegd, ging mijn familie rond augustus -het was wel nog oorlogstijd of daaromtrent- massaal ‘zömere’( Sittards voor aren lezen). Voorbij de Kolleberg te Sittard, richting Duitse grens. Korenvelden. Eenzaam grensgebied. Wonderlijk mooi. Het wemelde er van zanglijsters. Van allerlei soorten vlinders. Bijen en weet ik nog wat meer. Er wandelden meerdere families. Alle op zoek naar achtergebleven korenaren. Die werden gelezen. Met z’n allen, jong en oud. Wat een feest! Als de uren verstreken waren liepen we weer huiswaarts, in mijn geval de Putstraat, ons voorouderlijk huis.
Opa had een soort graanmolentje in elkaar geknutseld. Ik zie het meel er nog uit stuiven. Dat werd natuurlijk zorgvuldig bij elkaar gekwast, en dat gaf de start van het bakken van een heerlijk brood zoals ik later zelden meer at. Wat een knappe korst en daaronder het geurige warme gaar geworden deeg! Beboterd en belegd met heerlijke boereworst: dat ik daarmee groot werd!
Zou zo een tafereeltje ook nu nog in Horssen te genieten vallen? Producten van het eigen land zamelen. Met z’n allen? Graag hoop ik van wel. Beetje wilskracht en verbeelding nodig. Zorgen dat er minder of nog minder onkruid gespoten wordt, dat er weer bloemkruiden kans krijgen in onze weiden. Waardoor weer meer insecten. Waardoor weer meer weidevogels. De kievit en de veldleeuwerik weer terug. Wat hebben onze boeren die toch in het recente verleden allemaal niet de dood in gejaagd.
De natuur is gelukkig zo veerkrachtig. Als we stoppen met spuiten en dat soort onzaligheden: zie dan eens hoe de natuur ontwaakt en terugkomt. Voor ons aller goed. Het kan niet anders of dat dat zal het leven in ons dorp optimaal ten goede komen, ik ga er voor! Ga mee! Verlies is er niet mee. Gewin des te meer!
Piet Vos
