Er is een hoop veranderd sinds ik mijn vorige verhaaltje schreef. Wij stonden op het punt om naar onze voorjaarsvakantie toe te gaan leven. Maar nu, nu zitten we hier opgesloten in huis en hebben die vakantieplannen, de plannen voor Pasen, Pinksteren en Koningsdag op onze, steeds omvangrijker wordende buiken geschreven. Dachten we nog aan een weekje of weekendje weg, nu mag je je ouders geeneens meer bezoeken. Ja die kunnen dan, als ze toevallig op de goede locaties wonen, genieten van WaBa. Nee, niet ABBA, WaBa (= Wally en Bart). Zij geven hoogstaande gastoptredens in de buitenlucht. Het is toch BarWa?
Wanneer ik die thuissituaties zo zie dan ben ik blij dat ik geen jonge kinderen heb. Er zijn collega’s die voor hun rust naar het werk komen. Die horendol worden van dat jonge gespuis dat hun energie alleen thuis kan ontladen en dit botvieren op elkaar, de ouders en de huisdieren. Thuiswerken is in vele gevallen een goede oplossing, maar niet wanneer enkele dreumesen continu je aandacht opeisen. Begrijpelijk natuurlijk, zij willen meehelpen, zelf doen en vragen waarom, terwijl jij moet helpen met de kont afvegen, opruimen van omgevallen glazen melk, cola en wat al niet meer. Om je daartussen dan nog te concentreren op je werk of een vergadering middels, ZOOM of Facetime, ja dat is dan toch nog een dingetje. Met het thuiswerken wordt geadviseerd om niet te lang aan een stuk achter het beeldscherm te zitten. Dus tussentijds even opstaan en bewegen. Dat is dan nog een klein pluspuntje bij dit thuiswerken. Zij zitten nooit te lang achter het scherm en worden volop gemaand even van hun plaats op te staan.
Maar er gloort een zonnetje achter de wolken. Volgende week gaat de vlag uit. Niet omdat er iemand geslaagd is, nee omdat het spul weer naar school kan!
En wat zal iedereen het toch heerlijk vinden wanneer we weer gewoon onze werkzaamheden kunnen hervatten. Gewoon sacherijnig opstaan en balen dat je weer naar je werk moet. Balen van je collega met zijn kinderlijke grapjes en woordspelingen, die collega met zijn slechte adem die altijd in je ‘comfortzone’ gaat staan wanneer ie ellenlange psychologische analyses van de wereldproblematiek geeft, slechte koffie, het gezeur van je baas. Had nooit gedacht dat ik dat nog eens zou gaan missen. Het is een soort teambuildig. We hebben weer één gemeenschappelijke tegenstander, het werk/de baas waar we tegenaan kunnen schoppen. Die doen alles fout, hebben geen verstand etc. Kostelijk, kunnen we ons avonden en weekenden met vrienden over vermaken en lekker afzeiken.
Maar helaas, dat zit er nu ff niet in. Nu wordt er tijdens familiebezoekjes met maximaal vier personen alleen maar gepraat over wie er allemaal ziek is, welke winkels het niet zo nauw nemen met de voorzorgsmaatregelen en welke winkels juist zwaar overdrijven.
En dan gaan we in discussie met dat jochie of meisje dat voor twee-drie euro per uur de winkelkar staat schoon te maken. Dat dat overdreven is of dat ie het niet goed doet. Daar moeten wij op dit moment ons vertier uit halen.
Of zeuren over de knoflooksaus wanneer je een broodje shoarma hebt besteld. Tenminste, denk dat er dat gebeurd is. Zag een filmpje voorbij komen van een Drutense shoarmatent die met een man of 4-5 bezig waren een ontevreden klant zijn bestelling door de strot te duwen. Nee, dat laatste klopt niet. Iemand stond met zijn schoen op ’s mans strot.
Kijk allemaal van die kleine irritaties waar we nu ons vertier uit moeten halen en die ons nu door deze geïsoleerde tijd moeten helpen.
Volgens onze premier zitten we nog wel enkele maanden vast aan deze nieuwe manier van werken en leven. Tot september zijn alle festivals iig taboe! Geen Pinkpop, Pleinpop, Pinkstermarkt, Zwarte Cross. En, Loopgraaf, Rinie, Mia en Yvonne, géén Vierdaagse (erger nog, geen Vierdaagsefeesten). Maar als we dan een maandje verder denken dan komt ook de Horssense kermis in het gedrang. Ik hoorde in een anderhalve meter afstand, wandelgang dat die is afgeblazen.
En wat te denken van de pronkzitting/prinsverkiezing? De Horst gevuld, enkel met de Raad van Elf en senatoren, met aanhang en fazantjes, ieder achter een eigen tafeltje op anderhalve meter afstand waarbij je je hand moet opsteken als je naar de wc wilt. Want je wilt tenslotte niet, al dan niet voorzien van mondkapje, het risico lopen naast iemand aan de pisbak te staan met Corona-verschijnselen. Dacht je voorheen, ‘die heeft teveel gezopen’, nu kan dat heel anders zijn. En wat doen we dan met Prins Wim, moet die nog een jaartje door, want, ziet er natuurlijk een beetje lullig uit om met alle raadsleden op het podium een onthullend dansje te doen (hoe je dat dan ook nog eens moet doen op anderhalve meter van elkaar) met niemand in de zaal?
Er komt nog heel wat op ons af als ik het zo bekijk. En dan heb ik het nog geeneens gehad over de economische gevolgen. Italië voorop. Het meest corrupte land van de EU ziet nu haar kans schoon om hun jarenlange financiële wanbeleid af te wentelen op de rijkere noordelijke landen onder het mom van Corona en solidariteit. Ja, dat wordt echt nog een dingetje waar we nog, wie weet, decennia lang de naweeën nog van gaan ondervinden.
Repper
