Bij alle ellende rondom het WC papier en het huisarrest, kan ik toch ook nog iets leuks melden.
Er zijn namelijk een paar heel verstandige, nee zelfs wijze figuren die zich helemaal niets van de hele misère aantrekken en die ons allen een hart onder de riem steken. Dit paar is, smoorverliefd en op zoek naar passende woonruimte, sinds kort bij ons achterin de schuur ingetrokken. Omdat ze zich overdag schuil houden heb ik helaas nog niet kunnen zien of ze ringen dragen, dus ook niet of ze officieel als paar geregistreerd staan, maar we maken daar geen punt van.
Begin maart hoorde ik ’s nachts gerommel buiten, een zacht sssst en vreemd gegiechel. Ik besloot een kijkje te nemen en zette de Infra Rood camera aan die wij vorig jaar voor dit soort situaties hadden geïnstalleerd. En ja hoor. Een gekroel en geflikvlooi, niet normaal. Of misschien wel normaal, maar heeft niemand dit ooit gezien omdat deze zaken altijd in het geniep en in het donker plaatsvinden. We bleven ze volgen vanaf de laptop en waren in de dagen daarna getuige van de ene na de andere copulatie. Dat is een moeilijk woord voor “het doen” ofwel “’t geet d’r op”.
Zijn wij gluurders? Nou en of en het was, ondanks altijd hetzelfde standje, behoorlijk opwindend. Het herhaalde zich regelmatig zoals dat in wittebroodsweken gebruikelijk is en vier dagen later, op 15 maart, werden we verrast door een ei in de echtelijke stonde. Een ei leggen op het moment dat in de halve wereld de noodtoestand wordt uitgeroepen getuigt van optimisme en vertrouwen in de toekomst, dunkt mij.
We verwachten dat er nu om de paar dagen een ei bij zal komen en dat zij thuis zal gaan blijven om te broeden. Hij zal nu gedurende een week of vier behalve voor zichzelf, ook de muizen voor haar moeten vangen. Want die eten ze en niet zo weinig ook. Wij wensen onze twee kerkuilen heel veel succes en kijken met spanning uit naar de komst van de uilskuikens. Voor ons geen Netflix in deze periode van huisarrest.
Doctor Anders
