Co(rona)nfetti
De meteorologische lente is op 1 maart begonnen. De carnaval is voorbij. De vlaggetjes zijn opgeruimd. Ondertussen hebben bijna alle glasscherven hun weg naar de vuilnisbak gevonden.
Talloze flesjes schrobbeler liggen er nog in de bermen langs de wegen. Dit lijkt wel de nieuwe confetti!
Voor prins Wim is het coronavirus precies op tijd begonnen. Hij is weer stand-by. Bij zijn afscheid in november zal hij hier zeker aan gaan refereren. De grappen over het virus komen volop op de sociale media voorbij. Zo zit een man met acht mooie, schaars geklede vrouwen midden op zee op een jacht in quarantaine. Hij groet blijmoedig het thuisfront: tot over twee weken!
Burgerpeiling
De gemeente heeft 2500 brieven verstuurd naar willekeurige inwoners. Zo’n beetje naar 1 op de 4 inwoners. Vanaf welke leeftijd trouwens? Niet geheel toevallig ben ik één van de ontvangers. Het is een burgerpeiling over hoe wij denken over de buurt en de gemeente. Over voorzieningen, welbevinden, veiligheid en het betrokken worden bij plannen.
Een opvallend item is het onderzoek naar de wenselijkheid van het opstarten van een bioscoop in de gemeente. Ik heb geantwoord dat er in de regio voor mij voldoende mogelijkheden zijn om naar een goede film te gaan. Vergroot een eigen bioscoop ons welbevinden als gemeentenaren? In elk geval geen gemeenschapsgeld voor uittrekken! Of is er nog een stukje Westerhout dat in deze verpatst kan worden?
Als jij tot de “uitverkorenen” van deze burgerpeiling hoort, dan wel graag meedoen!
Werkdruk
Toen ik vijftig jaar geleden in het onderwijs begon, was dat een makkie. Ik had wel een vrij grote groep kinderen, maar die kregen over het algemeen dezelfde leerstof te verwerken. Er waren nauwelijks teamvergaderingen: het hoofd der school nam (helaas) de beslissingen. En niet meer dan twee keer per jaar sprak ik de ouders van de kinderen in mijn klas: de zogenaamde tienminutengesprekken.
Kinderen die straf kregen, hoefden niet meer in het kolenhok, maar moesten wel nablijven. Ook het schrijven van strafregels was nog niet helemaal uitgebannen. Kinderen die thuis kwamen met een verhaal over straf, waren er niet zeker van dat ze die avond niet wat vroeger in bed lagen. Ouders gaven de leerkrachten toen nog minstens het voordeel van de twijfel.
Er is in een halve eeuw veel veranderd en gelukkig veel ten goede. De democratisering in het onderwijs heeft geleid tot meer betrokkenheid van leerkrachten en ouders bij de opvoeding op school.
Daarmee is echter ook de werkdruk enorm toegenomen!
Hoe komt dat:
- Door passend onderwijs moet aan leerlingen een meer op maat gesneden programma worden geboden. Elke dag is dus een langere voorbereidingstijd nodig.
- De rapportage over de leerling is behoorlijk uitgebreid. Door de juridisering binnen het onderwijs moet ook bewijslast worden verzameld.
- Het aantal gesprekken met ouders is flink toegenomen.
- Het overleg over “zorgleerlingen” wordt zowel binnen als buiten de school met verschillende deskundigen gevoerd.
- Ouders erkennen regelmatig van hun engeltjes niet het aanwezige bengeltjes gedrag.
- Een aantal ouders hebben te hoge verwachtingen van hun kind(eren).
- Privé problemen binnen gezinnen komen op school terecht.
Gesprekken, gesprekken, gesprekken, tijd, tijd, tijd.
De overheid kan dit niet allemaal oplossen. Een beter salaris is mooi meegenomen. De meeste werkdruk kan op de werkvloer verkleind worden. Twintig procent van de ouders vullen bij de leerkracht tachtig procent van de overlegtijd in.
Drammen, dreigen, je gelijk halen, onrealistische verwachtingen hebben, niet samenwerken, het beter weten. Je snapt wel dat dit niet van toepassing is op Horssense ouders.
Langs de lijn
Voor de agressie langs het voetbalveld moeten de overheid en de KNVB in actie komen? Nee, net als bij het voorgaande onderwerp: gedraag je langs de lijn als (sportieve) ouder!
Genoeg gepreekt. Laat de magnolia maar gaan bloeien!
Onzenbroer
