Moeder is altijd erg actief geweest, had een brede interesse en voor iedereen een luisterend oor.

Tot op hoge leeftijd heeft ze in verschillende verenigingen meegedraaid.

Zo gingen zij toen Vader nog leefde naar de  Carnaval. 

Verder waren er nog de jaarlijkse uitjes van de bejaardenclub. Volksdansen heeft zo ook lang gedaan. Ze had daar erg veel plezier in en deze club heeft nog voor haar gedanst toen ze 80 werd.

Samen hebben ze ook hun 40 jarig huwelijk gevierd, waarbij ook veel familie uit Oostenrijk aanwezig was. Enkele zijn de hele week gebleven. 

Het 50 jarig Huwelijk hebben ze helaas niet meer mogen beleven.

Toen ze 90 werd, was er s, morgens een Heilige Mis, waarbij de kleinkinderen gezongen hebben en in de middag een receptie in het dorpshuis. De rest van de dag werd het feest bij Ger in de tuin voortgezet, met een lekker etentje. Natuurlijk was er ook weer veel familie uit Oostenrijk. Ze is door Cor Jansen met de koets door Horssen gereden en er zijn prachtige foto’s gemaakt.

Vader heeft de kleinkinderen nog mee mogen maken tot de Oudste ongeveer 17 jaar waren. Hij heeft daar erg van genoten. Moeder heeft ook haar achterkleinkinderen op zien groeien. Ze hield alle verjaardagen bij en vond het heerlijk als ze op visite kwamen. Die verder weg woonde kwamen vaak op vakantie.

Tot op hoge leeftijd deed ze nog aan koersballen. Ze werd dan met de rolstoel opgehaald door Tonnie Diebels of Marie van de Pol en als ze de bal moest gooien, moest ze vast gehouden worden. Haar evenwicht was niet meer zo best.

Tante Jo, haar zus, heeft ook nog een aantal jaren in Horssen gewoond. Ze kwam vaak op visite en ze hadden een kaartclubje met Mien en Marie van de Hazelkamp.

De bijna watersnood van 1995 heeft ze ook meegemaakt. Ze moest toen evacueren en is bij Piet in Venlo geweest.

Ze heeft in haar leven veel ontwikkelingen meegemaakt, zoals, vliegtuigen, auto’s, elektrisch licht, waterleiding, stofzuiger, wasmachine en televisie, dus alle gemakken die ze zich maar kon bedenken.

Zo heeft ze ook het millennium meegemaakt en twee jaar later het verwisselen van de Gulden naar de Euro.

Haar gezondheid was over het algemeen goed te noemen, maar ze had suiker en ze heeft jaren moeten spuiten. Dat deed ze altijd zelf. Ze had een hoop medicijnen, maar ze kon er goed mee omgaan. Ze snoepte graag, dat was eigenlijk niet zo goed, maar ze zei altijd, wat maakt het uit dat ik een paar jaar eerder dood ga.

Ze heeft nog enkele keren in het ziekenhuis gelegen, maar is daar steeds goed van hersteld.

Ze vond het erg dat al haar vriendinnen en kennissen overleden en er niemand van haar leeftijd overbleef. Op het laatst had ze vaak vocht achter haar longen, waardoor ze weinig adem had en ze werd ook steeds minder mobiel, waardoor ze erg afhankelijk werd. Het laatste jaar is ze naar de Polenkamp verhuisd. We hebben daar gezamenlijk Kerst gevierd, wat ze erg fijn vond. Haar zoon  Han was ziek en kon niet meer beter worden. Ze heeft zich dat erg aangetrokken. Ze is een jaar voor hem overleden. Het vocht in haar longen kwam steeds vaker terug en haar lichaam was op. Zij is 98 jaar geworden, maar iedereen had haar nog graag honderd zien worden.

Hier volgt nog een mooie brief van haar neef uit Oostenrijk.

Dank aan allen die haar plezier, hulp, en aandacht hebben gegeven, in haar lange leven.

Bert