Terwijl de wereld kreunt onder oorlogsgeweld, klimaatopwarming en opkomend dictatoriaal fascisme, hunkert menigeen naar vrolijker nieuws. Een voorwaarde om dit te beleven is dan wel dat het licht even uit gaat, de mobieltjes in slaapstand gaan en het gordijn opengaat voor een klucht van toneelgroep Horssen. 

Als je de sterspelers Eric en Erna al tientallen keren in heel verschillende stukken heb zien spelen, ben je vooral benieuwd hoe en in welke huid ze nu weer zullen kruipen. We kennen Eric vooral als een nogal extravagante beweeglijke machospeler met veel tekst. Deze keer moest hij echter als een saaie suffe sul figureren in een nogal sleets huwelijk met een vrouw die hem voortdurend de les las en bekritiseerde. Hij vertoefde liever stillekens in zijn knutselhok bij z’n postzegels en duiven. Voor Eric was dat best lastig en regisseur Rob Beumer heeft hem bij de repetities regelmatig tot bedaren moeten brengen. Bij Erna was het verbijsterend hoe zij het karakter van de echtgenote kon laten wisselen tussen al 25 jaar smachtend naar een beetje liefde tussen de lakens en een furieus takkewijf dat altijd haar zin doordrijft. Het publiek is gemiddeld de twintig ook al langer ontstegen en menigeen zal in deze relatie wel iets hebben herkend en dat maakte het juist zo leuk.

Al spoedig kwam er een ander koppel in het spel. Daar overheerste bij de man, gespeeld door Teun, juist het testosteron en de hunkering naar drank en wild avontuur zowel in als buiten het huwelijk. Dit tot groot ongenoegen van zijn vrouw die er gespeeld door Anne van Haaren, schoon genoeg van had en wilde scheiden. Zij vluchtte naar haar (half)zus en deed haar beklag over het vermeende overspel van haar man.

De twee huwelijken konden niet sterker van elkaar verschillen en dit schiep een situatie waarbij kruisbestuiving heel logisch en verleidelijk werd.

De twee jongere spelers, waarvan Anne haar toneeldebuut maakte, en Teun al een jaar eerder het spoor van vader Eric volgde, waren geweldig. Niet alleen kwamen de teksten er heel natuurlijk uit, maar ook hun lichaamstaal en vooral de mimiek was klasse.

Afgezien van het plezier om naar zowel bekende als nieuwe toneelspelers te kijken, was de inhoud van het verhaal soms verrassend met komische wendingen en soms spannend waarbij je je afvroeg hoe ze zich nu weer uit de situatie zouden redden. Heel verrassend was de opkomst van nog twee jonge spelers. Annemarie Christiaans heeft duidelijk de toneelgenen van haar moeder in zich en speelde als ingevlogen en in de liefde gefrustreerde gezelschapsdame een buitengewoon komisch karakter in schril contrast met de jonge sexy stoeipoes die door Jet Reijnen werd vertolkt. Voor de echte erotische scenes in de kruisbestuiving moest het publiek de fantasie geheel naar eigen smaak de vrije loop laten.

Het stuk had verder weinig diepgang, moraal of boodschap maar er kwam op het laatst nog een wending die zowel leuk als emotioneel was. Een halfgare taxichauffeur die in fantasieën leefde en goed werd gespeeld door Robert Blommers werd tot de orde geroepen door zijn moeder, gespeeld door Stieni. Regisseur Rob Beumer had dit verhaal met kwinkslagen over het toneelspel van haar zoon erin gevlochten om Stieni van 84 nog eens op de planken te krijgen.

Terwijl de drie generaties van Beuningen tijdens het applaus hand in hand voor het publiek bogen, kreeg ik een brok in mijn keel, zo mooi.

Han Blok