Op bedevaart naar Lourdes
Ik was wel vaker op bedevaart geweest, o.a. een paar keer naar Kevelaar. Wim ging nooit mee. We gingen dan met andere mensen uit het dorp, met een bus daar naar toe. Het werd georganiseerd, door de Katholieke vrouwenbond en bij aankomst in het plaatsje, kon je gelijk bij de processie aansluiten. Tijdens de processie werd er een kruisweg gebeden en er werden Maria liederen gezongen. Er waren nog wel meer bedevaartplaatsen, maar Lourdes was wel de grootste. Ik wilde daar ook graag naar toe en die gelegenheid kreeg ik op de leeftijd van ongeveer 85 jaar. Ik was niet meer zo goed ter been en via het ziekenfonds werden er reizen georganiseerd voor mensen die ziek of gehandicapt waren. Mijn dochter Roosje kon mee als begeleidster.
We zijn van af vliegveld Eindhoven vertrokken. 
Het was maar een paar uur vliegen. We waren met een grote groep en we kregen allemaal een groen sjaaltje om, als teken van herkenning. Bij aankomst stonden de rolstoelen al klaar, en zijn we naar het hotel gegaan. Het was een goed hotel, waar verschillende nationaliteiten ondergebracht waren. In de dagen die volgden zijn we in verschillende kerken geweest en de afstanden moesten allemaal te voet worden afgelegd. Het was een voordeel dat ik in de rolstoel zat, je werd dan vooraan in de kerk gezet. Er was ook een grote Kathedraal, waar meer als 1000 mensen in konden. Toen we daar uit kwamen zijn we nog flink nat geregend, waarop Roos zei, alle zegen komt van boven. We hebben ook een bezoek aan de grot gebracht. Daar kon je met de rolstoel doorheen rijden, de rots aanraken, bij Maria bidden en een kaars laten branden. Dat alles was indrukwekkend. Verder was er te veel aandacht voor souvenirs, ik had het wat plechtiger verwacht. We zijn ook nog een dag met een bus de bergen in geweest. Er was daar een uitkijkpost. De bergen trokken mij natuurlijk wel, maar het was een hele zit in de bus.
In de avond was er niet veel te doen. Ik ging meestal na het avondeten, wat heel lekker was, naar mijn kamer. Ik ging dan naar bed en viel gelijk in slaap. Mijn dochter ging dan meestal nog naar beneden. Als ik dan later wakker werd en zij nog niet terug was, maakte ik mij wel zorgen. Op de laatste dag werden er nog foto's gemaakt en moest ik naar voren komen, omdat ik de oudste was van de groep. Na toch nog maar wat souvenirs te hebben gekocht, zijn we weer naar het vliegtuig gebracht. Ik ben erg blij dat ik deze reis mee heb mogen maken. Bij aankomst op het vliegveld Eindhoven, stonden een aantal kinderen en kleinkinderen mij met bloemen op te wachten.
De jaren zijn vervlogen
De kinderen zijn inmiddels getrouwd en hebben kinderen en kleinkinderen.
In 2000 ben ik getuige geweest bij het huwelijk van Hans en Chantal. Op 95 jarige leeftijd ben ik ook nog aanwezig geweest op het huwelijk van Dayenne en Harold. Op het kasteel in Batenburg hebben we koffie gedronken.
Op zondagochtend komt een gedeelte van mijn kinderen en kleinkinderen altijd koffie drinken. Ik vind dat heel gezellig, al kan ik niet alles verstaan wat er gezegd wordt.
Nu ik op Zondag niet meer naar de kerk kan brengt Willie de Hostie mee in een doosje. Als het dan druk is zeg ik, zet maar op tafel neer dan eet ik hem straks wel op. Het is 2 Juni 2005. Als Wim nog geleefd had was hij honderd geworden. Ik vroeg om voor vaders verjaardag met mij naar het graf te gaan en daarna samen een kopje koffie te drinken met een sneetje cake. Gijs stelde voor om mij daar naar toe te rijden met de rolstoel. Ik vroeg: wil jij wel met zo’n oude oma over de straat? We hebben een bloemetje uit de tuin meegenomen en op het graf gelegd.
Ik heb altijd veel van bloemen gehouden. Toen ik zelf nog kon, heb ik heel wat uren in de hof doorgebracht, maar de laatste jaren gaat dat niet meer. Ik ben nu slecht ter been en kan mijn evenwicht niet meer houden. Van onkruid houd ik wat minder, al kan dat soms mooi zijn, maar in mijn hof kan ik het niet zien staan. Het is me wel eens gebeurd dat ik tijdens het plukken voorover tussen de bloemen ben gevallen en dat ik niet gauw genoeg overeind kon komen. Gelukkig had ik een alarm om dat in verbinding staat met een van mijn kinderen. Toen mijn dochter in paniek aan kwam, was ik al weer overeind gekrabbeld en stond ik met de stok, de plat gevallen bloemen weer een beetje overeind te helpen. Ik zei, kijk eens, nog zonde van die mooie bloemen, waarop mijn dochter zei, je had de benen wel kunnen breken en jij staat daar zielig te doen om je bloemen, maak dat je naar binnen komt. Het alarm systeem is wel een goede oplossing voor wat oudere mensen zoals ik. Nu gaat de melding naar een centrale post, die dag en nacht bereikbaar is. Daar zorgen ze dan dat een van de kinderen wordt opgeroepen, of regelen verpleging of een arts.
Door mijn evenwichtsstoornis ben ik verschillende keren gevallen en daarbij heb ik een keer mijn heup gebroken. Omdat het niet goed wilde genezen, hebben ze nog een nieuw heupgewricht er in gezet. Ik heb daar heel wat pijn van gehad, maar later ging het goed.
In de rolstoel ben ik naar de bloemenkas van Chris van Kempen gebracht. Er was daar open dag. We kregen eerst een kopje koffie aangeboden, waarna we de kas konden bekijken. Wat een prachtige bloemen waren daar te zien. Chris kweekt Orchideeën en hij heeft ons uitgelegd hoe ze van een klein zaadje tot een prachtig bloeiende plant opgekweekt worden. Ik vind bloemen prachtig, maar ik heb gezegd wanneer ik dood ben hoef je geen bloemen of kransen op mijn kist te leggen. Alleen een klein boeketje witte bloemen van de kinderen en kleinkinderen.
Ik heb liever dat het geld besteed wordt aan een goed doel, zoals Mensen in Nood. Dat is de organisatie die mij als kind naar Holland gebracht heeft. Ik kon daar natuurlijk niet weggaan, voordat ik een paar planten had gekocht.
Ik kreeg nog een plant van Chris, omdat ik 95 en daarmee oudste inwoonster van Horssen was en omdat ik nog zoveel interesse had. Ik heb ze hartelijk bedankt en we zijn met de armen vol bloemen naar huis gegaan. Ik had een fijne middag gehad.
