Sinds haar oprichting in 1956 heeft Toneelgroep Horssen al meer dan 60 stukken gespeeld, of zoals dat heet: op de planken gezet. Ik heb er maar een stuk of twintig gezien, en ik ken de meeste spelers dan ook wel een beetje. Ik durf dan ook rustig te stellen dat deze groep een dijk van een reputatie heeft.
Die is niet alleen aan de acteurskwaliteiten te danken, maar vooral aan een magische teamgeest. Toen ik hier kwam wonen zeiden de mensen: “Als je ergens, ongeacht je leeftijd en zonder kans op blessures onder wilt gaan, ga dan bij de toneelgroep. Hoewel ik het niet gedaan heb, denk ik nu dat ze gelijk hadden. Het komt ook niet per sé door de regisseurs, waarvan er zo’n 13 verschillende in de loop der tijd hun stempel hebben gezet. Het zit hem ook niet alleen in de paar doorgewinterde sterspelers, voor wie dit een roeping, zo niet verslavende hobby is. Het leuke is dat er regelmatig nieuw talent binnenkomt dat zich na een aantal jaren in deze kweekvijver ontpopt tot nieuwe ster.
Eigenlijk maakt het niet uit welk stuk ze spelen. Ook al krijg ik nog steeds tranen in de ogen als ik de filmopnames van De Spaanse Brabander van het jubileumjaar 2006 bekijk, steeds weer is elke voorstelling een genoegen. Dit jaar was wel een beetje bijzonder omdat het voor de eerste keer was dat er een jaar was overgeslagen wegens het plotselinge overlijden van Theo van Maasdijk vorig jaar, waar iedereen kapot van was. Ik kon niet helpen daar toch weer even aan te denken.
Een enkele keer in hun geschiedenis hebben ze een serieus stuk gespeeld, maar over het algemeen komen de mensen uit Horssen en omstreken om te lachen. Nu, dat was dit jaar weer raak. De zaal zat stampvol en zo te zien met liefhebbers uit de wijde omtrek. Het verhaal “Alle hens aan dek” gaat eigenlijk nergens over. Het speelt zich af op een cruiseschip, maar had overal kunnen zijn. Al is het natuurlijk wel bekend dat er tijdens cruisetochten in de verschillende hutten naar het schijnt van alles gebeurt, waar je onder normale omstandigheden alleen maar over kunt fantaseren. Nou, de schrijfster Frouwke Dijkhuis heeft voor dit stuk haar fantasie echt de vrije loop gegeven. Omdat het verhaal desondanks nergens over gaat, draait het stuk geheel om de typetjes en dus ook om de vertolking van deze typetjes.
In zo’n geval is de rol van de regisseur vooral om de juiste rol bij de juiste speler te kiezen en de tekst zo puntig mogelijk te houden. Dat is Erik Bok uitstekend gelukt met Eric van Beuningen als dominante kapitein en met Erna Steeg als wulpse verliefde deern was dat natuurlijk gelijk raak. Marja van den Dobbelsteen werd als dom blondje door haar sterk aangezette liefde voor mannen heel komisch. Dat Renate Krijnen zo goed een Surinaamse kon vertolken was echter verrassend. We wisten al dat Henk Brakel zichzelf volledig kan vergeten als hij in een andere huid kruipt, maar hoe hij in dit stuk van Prins Bernhard naar Napoleon wisselt en daarna weer in de huid van een cowboy kruipt, was werkelijk ongeëvenaard. Marjan van der Schoot leek zo als dompteur uit het Russische circus te stappen en toen Werner van de Geijn in zijn zwerversrol los kwam, moest ik aan zijn oom Hannie denken, die ooit in dergelijke typetjes de sterren van de hemel speelde.
Jurgen Schiks was in zijn rol als stotterend dekmatroos perfect. en als voetveeg van de kapitein meelij wekkend. Rest mij nog de zuster en de pater te complimenteren. Angélique van Kruijsbergen en Marcel van den Dobbelsteen speelden het klaar om te denken dat ze echt godvrezend en vroom uit het Limburgse klooster kwamen, terwijl er af en toe mocht doorschemeren dat er toch iets meer met ze aan de hand was. Sandra Christiaans tenslotte was zo echt dat ze het als freule ook in het echte leven prima zou doen. De debuterende Nick Blommers speelde natuurlijk niet zo losjes uit de pols als de ervaren rotten, maar als harkerige cruisemanager deed hij het leuk.
Ik kan me voorstellen dat je als toneelspeler niets liever doet dan helemaal uit je dak gaan. Dat gebeurde dan ook en door die overdrijving kregen ze de zaal regelmatig plat van het lachen.
Het stuk kende tal van komische en hilarische momenten. De scènes met de deuren in combinatie met de muziek van Pink Panter en de sluipende figuren waren vanwege de overdrijving een satire op John Lanting. De ontsnapping van Napoleon in een bootje en de geboorte van een Surinaams jongetje deden de mensen rondom mij stuiteren van plezier.
Muziekkeuze, decor, licht en geluid waren zoals gewoonlijk bij deze groep van hoge kwaliteit waarvoor Harold in den Bosch, Leo en zoon Daan van Kruijsbergen en natuurlijk de meesterschilder Henk van Oosteren met een team decorbouwers alle lof verdienen.
Kortom, als ik u was zou ik voor het tweede weekend boeken voor deze te gekke cruisetocht met de Charming Princess.
Han Blok
