Hoewel “ginnen echte”, is een geweldige “Horssense miens” heengegaan. Ben Rouwhorst (1941) en zijn vrouw Mariet kwamen uit het dorpje Ziewent in de achterhoek. Dat is een dorpje in de buurt van Lichtenvoorde, net zo groot als Horssen en voor Horssense mensen net zo onbekend als Horssen voor de inwoners van Ziewent. Als dorpeling hechtte hij eraan om de mensen in zijn omgeving te kennen en opgegroeid met “naoberschap“ vond hij het vanzelfsprekend om een bijdrage te leveren aan de gemeenschap.
Hij werkte bij een boerenorganisatie, die voor het registreren van koeien en kalveren zorgde. Dat gebeurde door middel van een document waarop het vlekkenpatroon van een kalf werd weergegeven, de zogenaamde schets. Van 1933 tot en met 1991 was dat een wettelijk verplichte registratie bij koeienboeren. De schetser kwam langs en tekende de vlekken op het papier. Daarmee ging het dier in de stamboekregistratie. In 1992 verdween deze vorm van registratie en kwam het oormerk.
Toen er een plek in de regio Maas en Waal vrij kwam, heeft hij daarop gereageerd. Er was toen geen woning in Horssen beschikbaar en hij is dan ook enkele jaren bij Piet Herckenrath en Leentje Hoek in de kost geweest. Ze trouwden in mei 1967, toen hun huis in de Burg.Bouwensweg klaar was. Zij hebben daar tot nu toe gewoond.
Ben leerde door zijn werk als koeienschetser heel Maas en Waal kennen en heel Maas en Waal kende Ben. Als hij iemand niet kende, dan vroeg hij het wel met de woorden: ”Van wie bende gij dur inne.”
Als wij als goede buren een eindje met Ben door de polder gingen fietsen, kreeg je van hem uitleg over alle boeren die daar woonden. Ook wist hij van wie al die weilanden waren. Ben was overal voor in, zo was hij misdienaar en dan was hij weer barkeeper. Wij hebben Ben vooral gekend van het voetballen in het vierde elftal en natuurlijk als groot liefhebber van de derde helft. Als het vijf uur was geworden, zei Ben: “De 5 is in de klok, het is tijd voor een slok”. Als hij een slokje op had, begon hij soms te zingen. Velen zullen zich zijn “Boerke uit drachten “ wel herinneren. Verder was hij meer dan 50 jaar lid van de kaartclub in de buurt en beheerde hij de pot. Ook is hij een keer uitgeroepen tot “De grootste Streuper.”
De laatste jaren was Ben bijna altijd op het voetbalveld te vinden. Hij deed daar allerlei klussen en was regelaar bij het bouwen van de kantine. Het is dan ook mooi dat de leden van de voetbalvereniging in de kantine afscheid van hem hebben genomen.
Ben was al enkele jaren ziek. ”M’n hartkleppen kieren” zei hij als je erom vroeg. Maar verder liet hij dat nooit merken. Ondanks de gezondheidsklachten hebben Ben en Mariet samen nog een mooie treinreis in Zwitserland gemaakt. “Het was machtig mooi”. zei hij dan. Het was dan toch nog onverwacht dat hij door een hersenbloeding is overleden.
Ben bedankt voor alle plezier en hulp, niet alleen voor de buren, maar ook voor heel veel mensen uit Horssen en omgeving.
Wij wensen Mariet de kinderen en kleinkinderen veel sterkte toe in de komende tijd.
Bert van der Zandt en Bert van de Geijn
