Op een willekeurig moment op een willekeurige tijdschaal is met veel ritueel en verboden geknal, vette hap en drank, weer een nieuw jaar begonnen. De bijgelovige mens dacht daarmee boze geesten te kunnen verdrijven, de narigheid van het afgelopen jaar van zich af te schudden en met goede voornemens en wensen opnieuw te kunnen beginnen. Om dit ritueel nu inhoud te geven, staan we collectief stil bij het verleden en bezinnen we ons op de toekomst. De koning spreekt, de cabaretiers houden ons de lachspiegel voor, en de CEO’s steken veren in konten en harten onder de riem. Ik doe even mee.
Voor mijn gevoel zitten we zelfs in een essentiële overgang. Afgezien van De Klep lijkt de wereld opeens een stuk minder maakbaar geworden. Een door Corona gewekt besef dat er natuurlijke grenzen zijn die we zullen moeten accepteren. Ik geef wat voorbeelden, maar de lijst is niet compleet.
Zo is het niet meer vanzelfsprekend dat je in het ziekenhuis je leven nog een poosje kunt laten verlengen. We moeten accepteren dat we een keer dood gaan omdat de medische mogelijkheden te kort schieten, of omdat we geen geld meer hebben voor de steeds duurdere medicijnen en chirurgische ingrepen of, en dat is nieuw, omdat ongevaccineerde coronapatiënten steeds voorrang krijgen.
We moeten accepteren dat starters geen woning kunnen krijgen. Niet omdat er te weinig woningen zijn, maar omdat er in de afgelopen 60 jaar bij een bevolkingsgroei van 0,7% per jaar met 1,5 keer zo veel inwoners bijna 8 keer zo veel woningen nodig zijn en omdat we steeds hogere eisen stellen aan luxe keukens en badkamers, en omdat speculanten woningen gebruiken als winstgevende beleggingsobjecten en huisjesmelkers kamers verhuren tegen woekerprijzen en omdat we vasthouden aan het vrije marktmechanisme zodat de verhouding tussen vraag en aanbod de prijs bepaalt alsof een woning een zeldzame Rembrandt is.
We zullen moeten accepteren dat niet iedereen ruimtevaartingenieur of manager kan worden, omdat we dan te weinig mensen hebben om het echte werk te doen.
We moeten eraan wennen dat door onze intensieve omgang met dieren virussen, bacillen en microben steeds vaker naar ons overspringen waardoor het systeem van gezellige schoolklasjes met een leuke inspirerende juf of meester meer en meer zal plaatsmaken voor een systeem met saaie huiscomputers, waardoor de kinderen spelletjes gaan zitten doen of met elkaar gaan zitten gamen, twitteren en appen zonder daar erg slim van te worden.
We zullen moeten accepteren dat het leven steeds duurder wordt omdat we van hetzelfde inkomen steeds meer AOWers, WWers, WAOers, bijstandtrekkers, dementerende hoogbejaarden, zieken, drugs-, gok- en gameverslaafden, asielzoekers, werkzoekende statushouders, zwakbegaafden, gehandicapten en zinloos rondvliegende straaljagerpiloten hebben te onderhouden.
We zullen moeten accepteren dat we als rijk land worden overstroomd met asiel- en gelukszoekers uit landen waar mensen niet veilig zijn of helemaal geen toekomst hebben, omdat wij er met z’n allen voor gezorgd hebben dat wij het zo ontzettend veel beter voor mekaar hebben dan zij.
We zullen moeten accepteren dat de groei van ons BNP (de maatstaf voor de omvang van de economie) verandert in krimp van het BNP en dat bovendien dit BNP totaal geen gelijke tred meer houdt met ons welzijn, omdat in dat BNP de uitgaven voor klimaatschade, ziekte, rechtspraak en advocatuur, politie, defensie, verzekeringen en bureaucratie, kortom alles waar we een hekel aan hebben, gewoon als economische activiteit meetelt en eigenlijk ondertussen het grootste deel van het BNP uitmaakt.
We zullen moeten accepteren dat die straaljagers in het luchtruim boven Horssen, ruim een miljoen keer zo veel lawaai maken als een rij van twintig grote windmolens langs de Maas en Waalweg maar ondanks dat lawaai geen enkele Russische cyber-aanval kunnen tegenhouden zodat een paar kwaadwillende hackers die onze grenzen niet accepteren ons hele internet, 4G en alle computers bij bedrijven, universiteiten, ziekenhuizen, energie centrales en gemalen in één keer plat kunnen leggen.
We zullen, of we het willen of niet, moeten accepteren dat het eten van zo belachelijk veel vlees eigenlijk niet meer kan en dat het voor een habbekrats even naar Ibiza of de Canarische eilanden vliegen eigenlijk niet meer kan, en dat het gebruik van absurde hoeveelheden steenkool, gas en olie eigenlijk niet meer kan, omdat dit een suïcidale manier van leven is die niet is vol te houden. U zult van mij, omdat ik uit ervaring spreek, moeten aannemen dat dat helemaal niet erg is en er veel ergere dingen zijn.
We zullen moeten accepteren dat er van alle mooie plannen om te verduurzamen voordat het te laat is, niet veel terecht komt omdat er, zoals in Maas en Waal, geen eensgezinde samenwerking tussen naburige gemeentes mogelijk is, en omdat er voor elk goed plan altijd wel een handje vol bezwaarmakers komt die op grond van onderbuikgevoelens of ongefundeerde NIMBY argumenten tot en met klinkklare complot theorieën de zaak tot aan de hoogste rechter dwarsboomt. We, en vooral de jagers onder ons, zullen moeten ervaren dat ons land volloopt met hongerige wolven en ook met knagende bevers en goudjakhalzen en dat de rivierkreeften en de brandnetels in en langs de sloten oprukken en de steenmarters onze huizen binnendringen en de sneeuwklokjes al op 1 januari al bloeien, zodat straks de lente al voorbij is voordat het 1 april is.
We moeten, zoals het er nu naar uitziet, zelfs accepteren dat het leven van de mensheid op aarde geen honderd jaar meer zal standhouden omdat, als we in dit tempo doorgaan, de aarde al ruim voor die tijd opgebruikt is, en omdat we met z’n allen het klimaat over een kantelpunt hebben gejaagd en omdat te veel gewone mensen en te veel politici en leiders in deze wereld denken: “Het kan niet waar zijn”, of “Het zal me een rotzorg zijn” of ”Het zal mijn tijd wel duren”.
Al deze en nog veel meer dingen zullen we in de komende jaren moeten gaan accepteren, maar velen zullen dit weigeren en zij zullen te hoop lopen en protesteren tegen de overheid die gedwongen is beperkingen op te leggen. Deze boze minderheid zal groeien en wordt een meerderheid en vormt de kiem voor anarchie die zal uitlopen op steeds meer gewelddadigheid. Een perspectief waar overigens gezien het afgelopen jaar niet zo veel fantasie voor nodig is.
Van al dat geweld kunnen we dan dagelijks voor de TV, maar vooral tijdens de Kerstperiode, zolang het tenminste nog alleen op het Museumplein of het Malieveld of bij het Capitool in Washington is en niet bij ons voor de deur gebeurt, en zolang we even geen oorlogs- of misdaadfilms op Netflix kijken, gewoon van gaan zitten genieten, omdat zowel het nieuws als het amusement immers steeds meer uit echte of verzonnen ellende en geweld in de wereld bestaat, wat volgens mij helemaal geen toegevoegde waarde aan het welzijn heeft.
Maar lieve mensen van Horssen, laten we toch vooral niet te veel treuren, niet cynisch zijn en niet zwartgallig. We kunnen er nog voor wegkijken. Onze tafels zijn immers, ook al hebben we het zelf gebakken, nog rijkelijk voorzien van lekkernijen en gezelligheid hoeft niets te kosten en met vrijwilligers kunnen we in Horssen bijna alles voor elkaar krijgen.
En laten we vooral ook blij zijn dat onze dorpskrant De Klep na 50 jaar nog steeds wel maakbaar is en dat u daaraan, zowel met donaties als met aangeleverde stukjes mag bijdragen. Bijdragen die, omdat 580 huishoudens via de stickertjes te kennen heeft gegeven wel het boekje te willen ontvangen, maar niet op een veel goedkoper digitaal Horssen.nu met veel meer en veel mooiere foto’s wil overstappen, best door wat meer dan alleen door de 200 huishoudens tot nu toe zouden mogen worden gedaan.
Trots mogen we er ook op zijn dat onze eigen Rini Verwaayen al meer dan 40 jaar, of het nu regent, stormt, vriest of sneeuwt de Kleppen bij u in de bus gooit. Laten we ons er op verheugen dat we dit straks, als de tsunami van omikron ons uiteindelijk toch die veel besproken groepsimmuniteit heeft gebracht, met zijn allen gaan vieren met een geweldig feest waar we weer zonder mondkappen zullen drinken, dansen, zingen en zoenen.
Mijn wens voor het nieuwe jaar, mede namens alle medewerkers van De Klep, is dat u dit allemaal in goede gezondheid mag gaan meemaken.
Han Blok
