Jo Bernts, geboren 21-6-1924, gestorven 2-6-2021.
Beste Horssenaren,
Hij is uitgewandeld... Heel moedig probeerde ons pap tot het einde van zijn leven op de been te blijven om in zijn geliefde Horssen te kunnen wonen. Steeds moest hij zijn grenzen naar beneden bijstellen. Dapper probeerde hij op het laastst elke dag de Luskebank nog te bereiken.
Het was zó dapper, dat het opviel. Op een zaterdag zat een van ons vijven met hem op de Luskebank en de zondag erna deed iemand anders van ons hetzelfde. Een jongetje op de fiets kwam voorbij, keek om en vroeg: zitten jullie hier nu nóg?
Helaas gooide een licht hartinfarct roet in zijn toch al broze mobiliteit en kon hij na de ziekenhuisopname niet meer naar huis. April en mei waren maanden waarin hij óf verward, óf erg stil, óf intens verdrietig was: ‘Ik vind het zo moeilijk om jullie stukje voor stukje los te moeten laten.’
Na het overlijden van mama in 2009, dachten wij dat pap het niet zou redden alleen. Maar hij besloot direct ‘niet op bed te blijven liggen’ en vluchtte op de fiets het huis uit, vaak naar een van jullie, om een praatje te maken, uit te huilen en jullie te trakteren op zijn klaterende lach. En voor koffie natuurlijk. Jullie hebben er geen idee van hoe belangrijk dat is geweest voor hem én voor ons om hem overeind te houden. Dank jullie wel allemaal!
Tot op het laatst voelden we jullie vriendschap en belangstelling voor hem. De open eettafel op dinsdag met alle gezellige mensen waren een belangrijk ijkpunt voor hem. Wát er ook gebeurde, of wie er ook in huis zat, om half 12 stipt wandelde hij richting het dorpshuis. Dank jullie wel voor de gezelligheid, het lekkere eten en op het laatst het halen en thuisbrengen van pap toen hij zelf niet meer kon komen.
Pap was niet kritisch, roddelde nooit, en wist met rake opmerkingen heel veel zaken te relativeren. Samen met zijn enorme gastvrijheid en optimisme, maakte dat van hem een aimabele man. Dat was te merken aan de berg kaarten die we van jullie gekregen hebben na zijn overlijden. We bleven brieven rapen in de gang en uit de melkbusbrievenbus aan de straat.
We zijn er heel erg trots op hem als vader gehad te hebben.
Na zijn overlijden hebben we hem teruggebracht naar de Rijdt en opgebaard in zijn eigen slaapkamer. Vandaar is hij naar de kerk gedragen, precies zoals hij graag wilde. De Horssense kerk, die zijn hele leven zo belangrijk voor hem is geweest: het is toch tot op het laatst ‘mijn kerk’ gebleven. Heel fijn was de hulp van de kerkvrijwilligers/sters, die zelfs vogelpoep van de banken hebben geschrobd. Heel erg bedankt daarvoor!
En nu ligt hij voor altijd in Horssen op het kerkhof bij zijn Corry.
Zoals pap zou zeggen: Houje wâ!!
Hartelijke groeten van zijn dochters Mayke, José, Harriët, Cily en Corine.
