Zondag om 14.45 uur vertrekt mijn trein van Groningen naar Breda. Een rit van bijna 3 ½ uur. Deze vakantie heb ik bijna duizend kilometer met de trein afgelegd, al meer dan in mijn hele leven samen. Mijn buurvrouw met neuspiercing leest: Een kapotte langspeelplaat. Ik kan op een meereiskaartje van een student met weekend ov mee: dat scheelt stevig in de kosten. Met dank aan de NS. Wat die niet allemaal doen om ons op het goede spoor te krijgen! 

Dat dachten ook twee smiespelende pubers die in Luik in onze wagon stapten. Dat station heeft trouwens een indrukwekkende glazen overwelving. De tieners hadden de dag van hun leven. Nou wordt er in de Belgische treinen op elk traject door conducteurs nog stevig op vervoersbewijzen gecontroleerd. Daar hadden mijn jongemannen blijkbaar niet op gerekend. Ze werden door de controleur van dienst mee naar een rustige zitplaats verordonneerd. Daar werd moeite gedaan om de bewijzen boven tafel te krijgen. Alle zakken werden nageplozen, de tassen werden op de kop gezet. Geen kaartje te vinden. Bij de volgende halte werden ze door de conducteur uit de trein gezet. Hij keek ze op het perron nog even na of ze niet stiekem toch weer instapten.

Om 15.05 uur kom ik in Assen aan. Het is druk: de coupé zit bijna vol. Ik zit niet in een stiltecoupé. Vier Italiaanse meiden kwetteren er lustig op los. Dorpjes, campings, beekjes, akkers, weilanden, wolken, heidevelden, kanaaltjes en vennetjes kedengen voorbij. 

In Dinant wandelden we langs de Maas voorbij een gouden gedenkplaat waar bloemen lagen. Nieuwsgierig als we waren, wilden we weten aan welke gelegenheid dit moest herinneren. Het bleek over een busongeluk te gaan op 15 juli 1969 (vijftig jaar geleden). Toen is daar een bus met werknemers van DAF en Philips, bij een paar daagjes uit, in de Maas gereden. Er verdronken 21 mensen, vier wisten zich zwemmend te redden. Er lag een krans van de gemeente Dinant en er waren bloemen van de Nederlandse ambassade. 

Om 15.45 uur wordt Zwolle bereikt. Ik heb 5 minuten om van perron 3 naar 10 te komen. Dat lukt. In het bijna lege treindeel ben ik de enige die constant op zijn mobiel zit te pielen. Maar ja, dit stukje moet af! Ik heb nog bijna 2 ½ uur. Dat gaat lukken. 

Op zondag 28 juli was het goed wandelweer: zo’n graad of 20 en een beetje bewolking. Zelfs een terras gevonden voor een kop koffie met een stuk taart. Voor de rest was de route overwegend door het bos. Midden tussen de bomen kwamen we een waarschuwingsbord: overstekende kinderen, tegen. In geen velden of wegen kinderen te bekennen! Alleen volop houtkap. In het dorpje Lalobbe (180 inwoners) hartelijk ontvangen door het Alkmaarse stel: Ton en Karin. We konden in het huis van hun buurvrouw overnachten. Het was nog helemaal ingericht als in oma’s tijd. Gelukkig wel met nieuwe douche en toilet. We kregen een voedzame Hollandse pot aangeboden: gekookte aardappels, gehaktballetjes met jus en broccoli.

Wijhe, Olst, Deventer, Dieren, Arnhem, Nijmegen, Oss, Den Bosch. IJssel, Rijn, Waal, Maas, Zuid-Willemsvaart. Met mijn kaartkennis zit het wel snor. 

Na de Belgische Ardennen volgde het Franse equivalent. Daar sluit het Noord-Franse akkerbouwgebied weer op aan. Wandelend over kilometers onverharde wegen met aan weerskanten uitgestrekte akkers met gedorst graan, met grote pakken stro, akkers met suikerbieten en luzerne. Dit is de graanschuur van Frankrijk. Elke grote steen of boom die we tegenkwamen, was een rustplek. In Chateau Porcien naar de Mairie (gemeentehuis) gegaan. Er een stempel gekregen en verwezen naar het restaurant Le Longchamp. Daar de code van de gite opgehaald. Een -gite- is een “huisje” van de gemeente, een soort overnachtingsplek, waar je middels een code in kunt. Zo’n codekastje wordt in ons land bv. gebruikt door de thuiszorg bij niet zo mobiele personen. In de gite staan een paar stapelbedden en er zijn sanitaire voorzieningen. Vrijwilligers zorgen ervoor dat e.e.a. er netjes uit blijft zien. Een dergelijke voorziening schijnt in elke Franse gemeente een verplichting te zijn. In Le Longchamp het pelgrimsdiner op. 

We hebben Reims op de geplande dag bereikt! 

Voor de weg terug hebben we gebruikt gemaakt van de website blabla. Op deze site kun je zien welke particulier met zijn auto op welke dag een lange reis maakt. Deze persoon wil graag lifters meenemen. Die betalen daar dan voor. Wij zijn vrijdag 2 augustus met Arthur meegereden van Reims naar Floreffe (vlak bij Namen in België), bijna 250 kilometers. Vandaar verder met de trein naar Wijchen. 

Ik kom om 18.10 uur in Breda aan. Stukje klaar! 

Onzenbroer.